DRAVET.PL

[Agnieszka]

DYSPRAKSJA

to zaburzenie neurologiczne, które może spowolnić rozwój dziecka.
Szacuje się, że 6% populacji dzieci jest dotkniętych dyspraksją.
Oznacza to, że w każdej klasie może być 2-3 dzieci z tym zaburzeniem.
Może je znasz. Może dotyczy to również Twoich bliskich.

Fundacja Szkola Niezwykła prowadzi kampanię medialną, która uświadamia polskiemu społeczeństwu skalę zjawiska. Uczymy jak rozpoznać i diagnozować takie dzieci. Szkolimy nauczycieli i rodziców, by mogli lepiej je zrozumieć.
O dyspraksji mówi się dzisiaj dużo w zachodnich mediach. Stacje BBC i CNN poświęciły osobne programy temu zjawisku. Film o dyspraksji, zrealizowany dzięki pomocy Fundacji TVN „Nie jesteś sam”, można obejrzeć na YouTube.com.
Słowo ”dyspraksja” trafiło na czołówki wszystkich gazet świata, gdy brytyjski Times doniósł, że Daniel Radcliffe - aktor, który gra Harry'ego Pottera - od lat cierpi na to zaburzenie. (wypowied� dla PAP).
Na świecie, najbardziej wiarygodnym źródłem informacji na temat dyspraksji są stowarzyszenia "na rzecz," które zrzeszają rodziców, nauczycieli, terapeutów oraz samych dyspraktyków - w Wielkiej Brytanii, USA, Kanadzie, Irlandii, Australii i Nowej Zelandii.
W Polsce jesteśmy pierwszą fundacją, która zaczęła rozpowszechniać słowo ”dyspraksja” i informacje o dyspraksji w formie czytelnej dla rodzica i nauczyciela. Dzięki tym działaniom Fundacja 'Szkoła Niezwykła' stała się autorytetem w dziedzinie dyspraksji, której partnerem są wyżej wymienione organizacje, a jej fundatorka, Małgorzata Kruszewska-Przygodzka jest członkiem brytyjskiej Dyspraxia Foundation.
Kampania medialna na rzecz dyspraksji znalazła oddźwięk w telewizji TVN, agencji PAP, oraz na łamach magazynu 'Zwierciadło'.

Prof. Amanda Kirby, brytyjski ekspert i autorka wielu publikacji na temat dyspraksji, tak pisze o tym zaburzeniu:
» "Rozwojowe Zaburzenie Koordynacji (DCD - ang. Developmental Co-ordination Disorder), określane również jako dyspraksja, nie jest zjawiskiem nowym. Od ponad stulecia używa się rozmaitych terminów, aby określić dzieci z wyraźnymi zaburzeniami motorycznymi. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych używano takich określeń, jak "niezdarne dziecko."
Zaburzenia te mogą mieć wpływ na wykonywanie drobnych ruchów, np. pisanie/kolorowanie, układanie puzzli, czy budowanie z klocków, bądź też większych ruchów, związanych z takimi czynnościami jak stanie na jednej nodze, wspinanie się, chwytanie, kopanie czy rzucanie piłki. Istnieje wiele dowodów na to, że trudności tego rodzaju mogą mieć znaczny wpływ na życie dziecka, zwłaszcza, gdy próbuje ono posiąść umiejętność planowania i organizacji samego siebie.
Zwykle dotykają one dziecka zarówno w szkole, jak i w domu, i uwidaczniają się w porównaniu do innych dzieci w podobnym wieku, które przyswajają nowe umiejętności bez większych problemów. Wiele osób doświadcza takich trudności również po wejściu w dorosłość, o ile nie sprosta się ich potrzebom. Inteligencja większości dzieci mieści się w normie."


A oto jak o dyspraksji pisze dorosła osoba cierpiąca na to zaburzenie:
» "Wyobraź sobie, że chodzisz jakby w matowym kloszu, przez który tylko bardzo mgliście widzisz kształty, kontury, kolory, ale przez który przedziera się jaskrawe światło. Schylasz głowę, by go uniknąc. Dodaj do tego niepewność grawitacyjną, czyli to, że nie wiesz, gdzie się znajdujesz względem otoczenia, czy za tobą jest jakiś znany obiekt, jak daleko jest na przykład do stołu. Wyobraź sobie, że nie tylko nie wiesz, gdzie jesteś, ale też -, gdy już się dowiesz w bolesny sposób, np. przez siniak nabity o kant - że twój umysł, mimo twojego rozpaczliwego wysiłku, nigdy nie zapamięta położenia stołu, i będziesz mieć stale siniaki.."

[Norbert Jezierski]

Więcej - choćby tutaj: http://www.youtube.com/watch?v=ir--EA-cOOE